Mijn overgrootvader was postbode. In het huis van mijn grootouders hing daarvan een getuigschrift aan de muur vol mooie gekrulde letters. De statigheid straalde er van af. In het dorp van mijn grootouders en overgrootouders was hij een man met aanzien.
Als het aan Herna Verhagen ligt, de bestuursvoorzitter van PostNL ligt, wordt dat weer zo. In een interview met de Volkskrant van een maandje geleden stelt ze: ‘De kwaliteitsbeleving van PostNL wordt grotendeels bepaald door de man of vrouw die bij jou aan de deur komt. Een vertrouwd gezicht dat jou vriendelijk te staat. Dat is cruciaal in het succes van ons bedrijf en ook in het succes van going forward.’ Ik werd er blij van. Eindelijk eens iemand in de logistieke wereld die het niet had over kostenreductie. Eindelijk eens geen verhaal over hoe het nog sneller kon. Eindelijk ging het weer over kwaliteit. Dat heeft wel even geduurd. De voorgangers van Verhagen hebben ‘Tante Pos’ omgebouwd tot een efficiënt bedrijf waar postbodes postbezorgers werden omdat dat goedkoper was. Maar net nu zo ongeveer alle postbodes ontslagen zijn, ziet Verhagen dat dat niet de goede weg is. Althans voor de pakketdiensten.
Beter laat dan nooit, want waar komt toch het idee vandaan dat logistiek alleen kan overleven als je sneller of goedkoper bent dan je collega? Wie heeft bedacht dat je iets wat je bestelt, direct in huis wil hebben? Zijn er echt mensen die dat willen? Ik in ieder geval nooit, nou ja, alleen bij een pizza. Op al het andere dat ik via internet bestel, wil ik echt wel een dag wachten. Vaak ook wel twee. En soms heb ik het zelfs niet dezelfde week nodig. Ik heb veel liever kwaliteit. Dat de bezorger precies aangeeftwoord wanneer het pakje wordt bezorgd. En dat dan ook doet. En dat ik dat last-minute nog kan veranderen. En als dat niet lukt, dat de bezorger dan een sms of app stuurt met de vraag wanneer het wel schikt. Kortom, dat het een beetje past in mijn leven.
Tot een jaar of tien geleden kwamen de pakketdiensten van PostNL vrijwel niet in woonwijken. Consumenten kochten in winkels. Dus reden ze met hun busjes naar bedrijventerreinen en businessparks. Daar konden ze de hele dag terecht en daar wilde iedereen alles zo snel mogelijk hebben. Maar ik ben thuis geen bedrijf. Ik heb thuis een gezin, dat draait niet om efficiency maar om geluk. Een gezin is geen bedrijf. Ik ben blij dat de pakketdiensten dat ook door hebben.
Auteur: Jan-Willem Wesselink
> Lees meer blogs over Urbanisme
